Historia wsi Długie, położonej w Dołach Sanockich, w okolicy o żyznej glebie, na wschód od Sanoka, sięga czasów XVIII i XIX wieku, kiedy to pojawiły się pierwsze wzmianki o istnieniu kaplicy na tym terenie. Długie rozwinęło się nad rzeką Pielnicą, rozciągając się od zachodu na wschód, granicząc od wschodu z Nowosielcami. Przez wieś przechodzi szosa numer 208, a na jej północnym krańcu znajduje się tor kolejowy z przystankiem Długie.

Wieś składa się z dwóch przysiółków: Koszary od północy i Stachanów od południa. Pochodzenie nazwy przysiółka Stachanów wiąże się z nazwiskiem kmiecia Stachana, notowanego w aktach grodzkich i ziemskich w XV wieku. Natomiast nazwa Koszary wywodzi się prawdopodobnie od zagrody dla owiec, które jeszcze sto lat temu były hodowane na folwarku w Długiem.

W 1954 roku przeprowadzono elektryfikację, a w 1970 roku gazyfikację wsi. Zarszyn, Posada Zarszyńska i Długie przez wieki tworzyły jedną całość, mając tych samych właścicieli.

Historia miejscowości sięga XIV wieku, kiedy to król Kazimierz Wielki przyłączył Ziemię Sanocką do Polski. Po jego śmierci obszar ten przeszedł pod panowanie węgierskie, a w 1387 roku królowa Jadwiga objęła tę krainę w posiadanie. Nie jest pewne, czy Długie istniało już w czasach ruskich przed przyłączeniem Ziemi Sanockiej do Polski w 1340 roku, jednak brak dokumentów historycznych z tamtego okresu.

Co do składu narodowościowego mieszkańców, od najdawniejszych czasów byli oni pochodzenia głównie polskiego, choć niektóre nazwiska sugerują pochodzenie ruskie. W Długiem istniała nawet cerkiew za czasów ruskich, o czym świadczyć miał cmentarz w ogrodzie Piotra Twardego, znanego również jako „Popówki”.

W 1395 roku miejscowością władał Jachnik zwany „Dzieweczką” ze Sosweszowa. W kolejnych latach wieś przechodziła przez różnych właścicieli, aż w 1845 roku trafiła w posiadanie Kazimierza Ostaszewskiego. W 1960 roku trzy wspomniane miejscowości obchodziły swoje 600-lecie.

Wieś Długie nie uniknęła trudnych czasów, takich jak najazdy Tatarów i Szwedów, różne epidemie i klęski. Podczas I wojny światowej zginęło wielu mieszkańców, a wiele domów uległo zniszczeniu. Podobnie było podczas II wojny światowej, która również przyniosła ofiary wśród ludności.

Długie przez wieki było związane z parafią w Zarszynie, gdzie istniał kościół drewniany pod wezwaniem św. Marcina od 1441 roku. Kiedy w latach obydwu wojen światowych kościół ten uległ zniszczeniu, mieszkańcy Długiego przyczynili się swoją ofiarnością i pracą do jego odbudowy.

W 1980 roku mieszkańcy Długiego postanowili mieć własną kaplicę dojazdową. Zakupili działkę wraz z budynkiem mieszkalnym i przystąpili do adaptacji budynku na punkt katechetyczny i kaplicę mszalną. 13 marca 1980 roku kaplica została poświęcona przez biskupa Tadeusza Błaszkiewicza pod wezwaniem Bł. Jadwigi Królowej, a jej pierwszym duszpasterzem został ks. Stanisław Orzechowski.

W dniach 6-10 października 1980 roku kaplicę rozbudowano, przedłużając prezbiterium i obijając wnętrze i zewnętrzną stronę deskami. W tylnej części kaplicy umieszczono zakrystię i salę katechetyczną. Kaplica ta posiadała plan prostokąta, a jej wnętrze było przystosowane do potrzeb wiernych.

W dniu 6 maja 1983 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła, który został oddany do użytku 9 czerwca 1985 roku z okazji wizytacji kanonicznej. Projekt kościoła i wystroju wnętrza wykonał architekt Andrzej Smoczeński z Rzeszowa, a pracami budowlanymi kierował Stanisław Małek. Kościół ten został poświęcony przez biskupa Ignacego Tokarczuka 11 maja 1986 roku.